UK Roadtrip 2025, do 12 jun, Pimperne - Plymouth

De nacht, het slapen in de idyllische Anvill Inn kan het best worden omschreven als een Olympische balanceer kür met op de achtergrond een breed scala aan geluiden.

De nachtrust is hier eigenlijk nachtdienst.

Het bed is 120 cm breed en 190 cm lang. Als zijslaper aan de rechterkant van het bed (vaste verdeling) lig ik op mijn rechterzij met mijn billen en voeten buiten het bed (meer ruimte is er niet) continue te evenwichten om niet uit bed te glijden. Het matras is van het type zeer zacht. De houten bodem is van het type kraak met als gevolg dat je bij elke beweging vreest dat het bed instort. Lig ik op mijn linkerzij (gezicht en voeten op de rand, knieën erbuiten) kan er niet bewogen worden, anders duw ik P het bed uit...

Voeg hier aan toe dat je bij een plaspauze (bijna 70 jaar, dat moet af en toe) óók moet balanceren en zeker scherp moet opletten: de badkamer ligt twee treden lager dan het slaap gedeelte, treden met glibberig zeil; er is geen ondersteuning. Goed geconcentreerd is een must anders stort je direct in het ligbad.

De omgevingsgeluiden starten bij het inslapen met het continue gebrom van een pomp, generator of fan. Dat ebt om 02.00 uur weg om te worden opgevolgd door een soort stevig tik geluid met onregelmatige tussenpozen. Dat stopt om 04.00 uur, geen idee wat dat was. Dan om 04.30 uur de Merels. Vrolijk fraai fluitende vogelsoort, die normaal reden is voor glimlach, maar nu vooral zorgt voor grimas. Gelukkig gaan die merels er vandoor, maar ze worden opgevolgd door roekoeënde Duiven. 1 exemplaar moet wel heel dicht bij het open raam (Anvil Inn heeft geen airco, de kamer onder het schuine dak [extreem laag plafond] heeft de hele middag in de felle zon gestaan, het is pas om 05.00 uur weer een beetje fris in de kamer) zijn neergestreken, en ik heb al zo’n hekel aan duiven. Van 06.00 tot 07.30 (wekker) redelijk geslapen…

Nachtdienst!

We ontbijten om stipt 08.30 uur, de tafel voor Room 5 en 7 is gedekt, en ziet er uitnodigend uit. We genieten van verse pancakes met yoghurt en met spek en voor de jongens toast met fried eggs. Met goed zwarte thee en koffie uit zo’n doordrukkan.. En jus d’orange.

We bespreken het plan voor vandaag: 12 juni: Via Tank Museum, Lulworth Cove en Lyme Regis naar Plymouth (uit de reisgids)

Zonder diepgaande argumentatie of niet tegen te spreken argumenten, wordt er door de reisleiding (F en P) geschrapt en aangevuld en geïmproviseerd. Het bezoek aan het Tankmuseum (een van de weinige onderdelen van deze roadtrip die ik heb geopperd) is opeens geschrapt (iets met weer en tijd en duur) en vervangen door een onbekende attractie: het D-Day museum in Portland. Ook iets met tanks krijg ik te horen. Afijn er is een plan voor vandaag, ik ben de chauffeur, F navigeert en we gaan om 09.30 uur op weg. Kleine kanttekening: de koffers van de vliering kamers naar onze eigen Tank brengen is een aardige exercitie met trappen van 40 cm breed [met glibber tapijt] en lage doorgangen (1,60 meter). Tijgersluipgang..  Anvill Inn is top, maar niet praktisch.

09.30 uur op weg naar de Lulworth Cove, een fraaie baai in de Engelse zuidkust met mooie vergezichten en actieve visserij. Het is regenachtig, overgaand in flinke regen; het water op de smalle wegen vormt flinke plassen, de Landrover is een sterke metgezel in dit soort weer, het water spat alle kanten op..

We parkeren bij de baai en lopen naar de kust. Het is droog, we hebben mazzel, maar van een spektakel is geen sprake, De plaats kan vele honderden toeristen accommoderen, maar naast onze minigruppe is er slechts 1 bus met schoolkinderen aanwezig, het is leeg en rustig. We maken veel foto’s!

De volgende attractie is het D-Day Centre & WW2 Museum in Portland, Dorset. Nieuw in het programma, volgens Google maps een rit van 47 minuten, we doen het in 1,5 uur, regen en wat files. Dat flink doorrijden en kilometers maken is hier andere koek.

Het museum is klein, maar we genieten des te meer. In een introductie film wordt aangegeven dat er een museum is ontwikkeld dat goed laat zien wat de impact is geweest op een relatief slaperig dorpje en zijn bewoners,  die in 1943 tot D-Day 1944 gastheer zijn geweest voor duizenden Amerikaans soldaten (die op D-Day zijn ingezet), en het herbergen van zoveel mensen en zo veel materiaal. Ook was de wens dat het geen museum moest worden met touwtjes en “niet aankomen”; alles moet gewoon beet te pakken zijn en je moet er gewoon in kunnen zitten en meer. Dat is gelukt!

We genieten van het geheel: kijk maar eens naar de foto’s!

Na het museum even snel een kopje koffie en thee in het Dorset Adventure Café dat vlak naast het museum ligt. Vreemde zaak. Het interieur lijkt niet op een Café, maar meer op een uitdeel locatie van bijvoorbeeld de voedselbank. Wankel tafels met wat verdwaalde gasten, onze vraag voor wat koffie en thee lijkt een overval: we hebben een tekort aan mensen, dat gaat wel even duren en vreemde blikken. We krijgen na 15 minuten koffie en thee (prima smakend) en zoeken daarna weer snel onze eigen 4x4 Jeep op.

Lunch in Lyme Regis, uurtje rijden vanaf Portland (Google), we arriveren er na 1,5 uur. Druilerig weer, maar goed te doen. Landrover geparkeerd op een grote parkeerplaats en wandelen naar de Town Mill Bakery. Prima zaak, we zijn er om 14.15 uur (sluiting om 14.30 uur) maar zijn van harte welkom! Heerlijke tosti’s met écht zuurdesem brood en brood met krab. Top.

Laatste rit is naar het hotel voor de komende 2 nachten: het Premier Inn Hotel aan de Lockyers Quay. We zijn moe en gaar van het autorijden en blij nog even een uurtje te kunnen bijkomen. Kamers met ruime stahoogte, fris sanitair met deze keer een échte douche waarbij je niet eerst in het bad hoeft te klimmen, goed.

We dineren om 19.00 uur in het aangrenzende Lockyers Quay Cookhouse en Pub. Prima biertje, eten een zesje….

 Morgen Plymouth verkennen…

D-Day museum Portland fan Dirk